Gistermorgen was ik samen met 10 anderen vrouwen bij een ceremonie voor de aarde. Om 6 uur verzamelen en dan de natuur in, dankzegging bij het hunebed, ritueel op het grafheuveltje, ontbijt op de vlonder allemaal in de regen. Stilte, kou, nattigheid en heel veel natuur.
’s middags was het droog. En liep ik samen met een ander mooi mens als kennismakingssessie bij een ander hunebed, langs een ven, door een bos.
Het raakte me weer hoe gewoon zijn, met alles wat er is en dan vooral buiten, al zo krachtig werkt. In hier en nu, in verbinding, uit mijn hoofd en in mijn lijf… Jezelf zien, als onderdeel van het grotere, niet meer en ook niet minder. Het geeft respect voor ons binnen en buiten. Je lijf en hoe je daarmee omgaat, hoe je woont, hoe je leeft, hoe je de wereld belast, ontziet, de natuur haar gang laat gaan…
Ik wens mezelf en ons mensen dat we geraakt kunnen blijven, in verwondering kunnen zijn. Om de natuur waar wij deel van zijn en die, los van welke crisis of stemmingsuitslag ook, gewoon weer lente laat zien…
