Ik ben 50 geworden deze week. 50! Ik vind het nogal wat. Vroeger was dat echt al dicht tegen bejaard zijn voor mij. Nu voelt het als een nieuwe fase, en wat valt er nog veel te ontdekken…
Omdat het zo’n gekke tijd is met onzekerheid en zonder feestjes voelde ik me wat verlamd. Wat zou ik nou kunnen doen om deze mijlpaal echt te vieren? Langzamerhand ontstond er in mij een mooi pad. De 50 dagen voor mijn verjaardag wilde ik stil staan bij waar ik dankbaar voor ben. En dat klinkt zo zwaar dus daarom noem ik het: zo-blij-van….
Waar word ik nou zo-blij-van? In eerste instantie legde ik het vast in korte filmpjes van 1 seconde. maar al snel bleek dat dat niet echt klopte. Dan was ik zo bezig met de buitenwereld, zodat zij het konden zien. Nee Marjan, het gaat om jou. Bijzonder hoe aandacht steeds weer naar de buitenwereld gaat: wat ziet de ander van mij, wat laat ik zien… Als we dichter bij ons zelf zijn, is die buitenwereld niet meer zo belangrijk, en tegelijkertijd ziet de ander dan juist het mooiste van onszelf.
Ik naderde mijn verjaardag met een hele batterij dingen waar ik zo-blij-van ben… En ze werden steeds kleiner. Mijn wasje in de bolle wind, lekker koffie met opgeklopte melk, een brief schrijven, post krijgen, dansen op een mooi liedje terwijl ik sta te koken, mijn lievelingskostje (zuurkool!). En grotere dingen: de kater van vriendinnen die bij mij in de tiny komt wonen, omdat hij meer rust nodig heeft.
Ik schreef ook brieven naar de dierbare mensen in mijn directe omgeving, om ze te laten weten dat ik zo blij van ze wordt. En wat een rijkdom en overvloed is er. En wat is elk contact weer uniek.
Een vriendin zei het heel mooi: ‘zo’n echte brief is zo heerlijk tastbaar. Je schrijft het ook met volle aandacht voor wat je nu doet. Met jouw handschrift, jouw bloemetjes en zonnetje en jouw liefdevolle betrokkenheid.’ En inderdaad: zo voelt het ook. Anders dan de liefde die ik in appjes en mailtjes stop. Een pen vasthouden, het papier mooi maken, de envelop schrijven, de plek noemen waar iemand haar thuis heeft. Het deed me goed en de ontvangers ook.
De eerste brief aan mama, want deze mijlpaal is er ook 1 voor haar. De laatste brief aan papa, omdat hij er ook nog bij hoort. Ook al kan ik het hem niet meer geven. Deze aan mijn vader schreef ik in de 2 dagen stilte voor mijn verjaardag. Ik was offline in mijn tiny, zonder anderen. En liet het leven door me heen stromen… wat valt er veel te beleven, ervaren, zien en voelen. Ik wandelde, sliep, huilde, zong en danste. Mocht van mezelf nog meer aandacht voor mij hebben ipv zorg voor de ander. Wat een lucht en energie geeft me dat. Om echt even los te laten. Zodat ik daarna weer volop kon omarmen, luisteren, zijn…
Op de dag zelf had mijn lief een ritueel voor me. Stilstaan bij elke 10 levensjaren tot nu. Met bomen als mijlpaal op een prachtige plek in de natuur bij de Drentse Aa. Weer was het de aandacht voor de dingen die me zo goed deed. Zijn aandacht voor het ritueel en mijn beleving. Mijn aandacht voor de momenten in mijn leven…
Nou ja, zo-blij-van het leven ervaren dus! En dat kan ik zelf het beste in stilte, vertraging. In het hier en nu zijn. Dan zie ik het weer: hoe het leven, ondanks alle gekte, zo de moeite waar is. Dat aandacht zo’n verschil maakt: Ik huil, ik lach, ik gloei. Ik leef!
Wil je ook stil staan bij jouw zo-blij-van momenten? Bij dankbaarheid? Ik gebruikte de volgende punten:
- wat is de gelegenheid? (als je met aandacht stilstaat bij een mijlpaal of verandering ga je bewuster over naar de nieuwe fase.)
- waarom kies ik dit moment? Wat is er uniek, bijzonder, of juist zo heerlijk gewoon?
- Hoe geef ik het vorm? Het kijken, ervaren of luisteren naar dit speciale moment? Dus hoe geef ik het hier en nu mijn volle aandacht? Het kan fijn zijn om letterlijk te benoemen voor jezelf. Helpt om je bewust te worden.
- Waarom schrijf ik deze brief aan deze speciale persoon? Wat maakt ons contact uniek?
- volg lekker de stroom in jou om het jouw kleur te geven