Camino – Muxia, de oceaan
Ik wilde graag mijn camino in de natuur eindigen en bij de wijdsheid van de oceaan ipv in de stad met mensen. Omdat ik me zo deel van de natuur heb gevoeld onderweg, me zo klein voelde in de grootsheid van de bergen, de bossen, droge vlaktes, rotsen, rivieren met helder klaterend water en dan nu de grootsheid van de oceaan…. en daardoor weer ontzag voel voor de aarde.
Zo’n camino is een prachtige en ook pittige manier om wat van de menselijke arrogantie en het geloof in maakbaarheid af te leggen… De miljoenen jaren oude rotsen waar wij mensen als pelgrim nog maar dik 1000 jaar overheen trippelen om iets te zoeken…
En wat vond ik eigenlijk? Vooral dat het gaat om hier en nu, niet zozeer theatraal en verheven, maar juist klein, sterk en eenvoudig. Op de eerste dag stond ik luid te joelen in de Pyreneeën in de mist. Ik dacht dat ik dat aan het eind ook zou doen. Maar ik voelde juist stilte en ontzag, en mijn kleine en ook belangrijke bijdrage in menszijn hier op aarde.
Amen 💚🌿🌊