Ik heb verdriet, ik zeg het maar gewoon eerlijk… Ik heb een verdrietig hart in deze tijd. Gelukkig niet steeds, maar het komt elke keer weer terug.
Mijn verdriet gaat over het gemis van verbinding. Het ontbreken van aanraking. Nabijheidsverlies. En niet eens zozeer in mijn directe leven in mijn tiny, maar wat ik zie om me heen, wat ik zie bij de mens. De gespannen gezichten, met bogen om elkaar heen lopen, impuls om te knuffelen inhouden.
Laatst was ik met mijn moeder bij een online begrafenis. Hoewel ik de goede vriendin van mijn moeder niet echt kende, moest ik zo huilen om de vorm. Samen zaten we achter het scherm en zagen we daar familie verspreid over de ruimte. Mama heeft haar niet meer kunnen zien nadat ze ziek werd. Het was niet verstandig want beide kwetsbare doelgroep. Bellen ging ook lastig omdat spraak verwarder werd. Ik huilde om het gemis van samen zijn, handen vast houden, zonder woorden. Elkaar in de ogen kijken en weten: ik vind het zo gruwelijk voor je, ik ben er, ik zie je, ik leef mee. Dat kon niet op onze oer-menselijke manier.
Toegeven: ik ben nogal van het contact, liefst lekker fysiek. Spontaan een schouder aanraken, een vrolijke por, plotselinge knuffels, even leunen, steunen, heup stootje als plagerij… Die dingen die we kunnen zonder woorden, en toch wetend: we zien elkaar, we mogen elkaar, we hebben het goed.
Verdriet heb ik ook om de online beweging. Fijn dat deze oplossing er is, dat veel dingen in aangepaste versie door kunnen gaan. Maar het lukt me niet. 1 op 1 gaat het nog. Maar ik raak er zo moe van, omdat vooral mijn ogen actief zijn. Ik mis dan het fysiek in 1 ruimte zijn zodat ik de ander ook kan voelen. Bij jonge mensen om me heen zie ik hoe makkelijk ze aanpassen. Maar ik zie ook de lijven die in de bloei van hun leven zijn, en nu stil worden, te weinig beweging, te weinig buitenlucht, te weinig geouwehoer als je elkaar tegen komt, stoeien, spelen, drinken, lachen, huilen…
In al die verschillende vormen van verdriet en gemis zoek ik mijn weg. Wat helpt mij om niet zwaar te worden van mijn verdrietige hart? Om niet in lusteloosheid te zakken? Om niet verlamd te raken door gemis? Ja, echt waar: het is toch weer mijn lijf. Zachtjes bewegen op mijn favoriete muziek, of even uit mijn dak gaan. Mijn voeten masseren, zonnegroetjes in de ochtend. Zodat ik elke keer weer voel: Oja, dit ben ik! Hier is mijn lijf, met alles erbij. Het verdriet, het gemis, de smaak van koffie, de geur van mijn houten huisje en de houtkachel, het geluid van de wind, het gevoel van het schapenvachtje op de vloer.
Het verdriet is er en gemis ook. Vast kennen we hier allemaal een eigen vorm van. Maar ons lijf is er ook, je hart, je adem, je voeten op de aarde. Jouw/mijn hier en nu! En hier is het leven te vinden. Het Zijn, met hoofdletter Z.
