Dat je zo vertraagt en open staat dat schoonheid je letterlijk de adem beneemt…
Hier op de Camino merk ik het weer: oja, zo lekker kan het zijn om geraakt te worden door de natuur, de schepping, lichtval, een bloem, een vergezicht.
Die openheid die komt door buiten te zijn en mijn lijf te bewegen als belangrijkste doel van de dag, die openheid is zo kostbaar, en mij zo dierbaar. Het maakt dat ik weer volop voel hoe ik deel ben van dit al, in de circle of life.
Pootjes op de grond en ademen, namaste
