Zand in je kop
Ik kijk uit mijn raam, en voel me zo anders dan een paar uur geleden. Ik stond vanmorgen op met wat ik zand in mijn kop noem. Haast niet wakker kunnen worden, ondanks meerdere bakjes koffie en even buiten lopen.
Maar.. ik had een afspraak bij Marjan.
We zijn in de Poort, midden in de stad Groningen en toch een fijne stille plek. Die rust als je de tuin inloopt, die deur met het fraaie luikje… oh ja, voormalig klooster, denk ik, tevreden in mezelf brommend.
Boven is een prettige kamer. Kopje thee. Beetje aanlanden op deze plek. De kleurige raampjes, verstild vaasje bloemen op tafel, een hartje bungelt ergens. Marjan’s zachte stem die wat vragen stelt over de dag, hoe ik me voel.
Liggen op de tafel. Zacht. Dekentje over. Makkelijke kleding heb ik aan, dus alles is goed. Dan haar handen. Ze lezen je lichaam, ze hebben dit al zo vaak gedaan. En toch is ieder mens anders natuurlijk. Je voelt nieuwsgierigheid in die handen. He, wat bewegen die armen lekker mee. Oh daar een knoopje, even voorzichtig wiegen.
Waarom zit er zo’n spanning in je rechterschouder, lijken die handen te vragen. En ze nodigen je uit die spanning weg te laten glijden. Wiegend, zacht schuddend gaat ze je armen en benen langs, je rug, je schouders, en laat jou voelen waar het goed zit en waar wat minder.
En plotseling voel je even pijn in je arm. Waarvandaan dan, wat zegt het me. Ah ja ik wilde gisteren weer veel te veel en het ging me te langzaam. En vorige week ook al. Je voelt in je lichaam hoe gehaast alles vaak gaat, en hoe fijn het is vertraging toe te laten. Ah, zo wil ik me wel vaker voelen.
Na ruim een uur volledige aandacht van Marjan hoort alles er weer bij. Ik weet het weer .. meer zachtheid, meer verstilling, zo goed voor me. Het zand in de kop is weg.
Simon Wijma